Απόδοση-επιμέλεια: Γιώργος Δ. Παυλόπουλος
Υπάρχει μια σχολή σκέψης η οποία υποστηρίζει ότι θα πρέπει κανείς να ξοδεύει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του μετά τη συνταξιοδότηση και να παραδίδει ακάλυπτη επιταγή στο γραφείο τελετών, όπως το έχει θέσει ο Michael Bloomberg, ισχυρός άνδρας του ομώνυμου πρακτορείου. Πολλοί Αμερικανοί συνταξιούχοι, ωστόσο, δεν προσυπογράφουν αυτή τη σχολή σκέψης, ούτε την ακολουθούν.
Μια συναρπαστική έρευνα από το Employee Benefit Research Institute διερευνά πώς αισθάνονται οι άνθρωποι για τις δαπάνες μετά τη συνταξιοδότησή τους. Τα όσα λένε έρχονται μάλλον σε αντίθεση με την κυρίαρχη οικονομική θεωρία. "Υπάρχει κάτι που δεν πιάνουμε πολύ καλά ως προς την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι κινούνται μέσα στην περίοδο μετά τη συνταξιοδότηση", ανέφερε η Lori Lucas, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της EBRI, στις 24 Μαρτίου, ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα.
Σύμφωνα με αυτά, μόνο 14,1% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι θα έχουν ξοδέψει πριν από το τέλος της ζωής τους όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία. Το 57% σκοπεύει να αυξήσει τα περιουσιακά του στοιχεία κατά τη διάρκεια της συνταξιοδότησης, να τα αφήσει ανέγγιχτα ή να ξοδέψει ελάχιστα εξ αυτών. Η έρευνα του EBRI, μη κερδοσκοπικής ερευνητικής ομάδας, πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020 και κάλυψε 2.000 Αμερικανούς ηλικίας 62 έως 75 ετών, το 97% των οποίων είχε ήδη αποσυρθεί από την ενεργό εργασιακή δράση. Επομένως, τα γραφεία τελετών ανά τις ΗΠΑ δεν χρειάζεται να ανησυχούν και τόσο για τον κίνδυνο ακάλυπτων επιταγών.
Το ενδιαφέρον εστιάζεται στους ανθρώπους που δήλωσαν ότι δεν σκοπεύουν να ξοδέψουν τα περιουσιακά τους στοιχεία κατά τη συνταξιοδότηση. Ρωτήθηκαν "γιατί όχι;" και τους επετράπησαν πολλαπλές απαντήσεις. Τρεις από αυτές μοιάζουν να λένε το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο: "αποταμίευση για απρόβλεπτα έξοδα", "φόβος μήπως εξαντληθούν τα χρήματα" και "όταν τα περιουσιακά στοιχεία δαπανηθούν, δεν μπορούν να ανακτηθούν".
Αποταμίευση ως "ευχαρίστηση"
Η πιο ενδιαφέρουσα απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι το "η αποταμίευση με κάνει να νιώθω καλύτερα". Στην τυπική οικονομική θεωρία, η αποταμίευση για την αποταμίευση δεν έχει νόημα, καθώς ο μόνος σκοπός του χρήματος είναι να πληρώνει κανείς για αγορά πραγμάτων ή έστω και για να πραγματοποιεί δωρεές-χορηγίες. Νιώθει κανείς καλύτερα όταν ξοδεύει, όχι όταν αποφεύγει να το πράξει. Είναι σαφές, ωστόσο, ότι πολλοί συνταξιούχοι βρίσκουν ικανοποίηση στην ίδια την πρακτική της αποταμίευσης.
Σχεδόν τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων συμφωνούν, εν μέρει ή φανατικά, ότι "η αποταμίευση όσο περισσότερων χρημάτων μπορώ με κάνει να νιώθω ευτυχία και ικανοποίηση". Σε τηλεδιάσκεψη του EBRI στις 24 Μαρτίου για τη συζήτηση των ευρημάτων, ένας συμμετέχων είπε ότι για πολλούς συνταξιούχους η άντληση πόρων από τις αποταμιεύσεις τους για την κάλυψη εξόδων "γίνεται αισθητή ως απώλεια". Πάμπολλες έρευνες στο πεδίο της ψυχολογίας δείχνουν ότι οι άνθρωποι αντιπαθούν έντονα την αίσθηση της απώλειας χρημάτων.
Μια πιθανή αντίδραση σε αυτό είναι: "Eντάξει, κανένα πρόβλημα, αυτή είναι η επιλογή τους". Σίγουρα οι κληρονόμοι τους θα ωφεληθούν κάποια ημέρα από την κάπως άσκοπη λιτότητά τους. Ωστόσο, από μια άλλη οπτική γωνία, πρόκειται για πρόβλημα. Η λιτότητα μπορεί να είναι απόδειξη φόβου. Η "εξοικονόμηση για απρόβλεπτα έξοδα" είναι η Νο 1 επιλογή. Όταν οι συνταξιούχοι λένε ότι η αποταμίευση όσο περισσότερων χρημάτων μπορούν τους κάνει να νιώθουν χαρούμενοι, ισχυρίζονται άραγε ότι η μη αποταμίευση τους κάνει δυστυχισμένους; Ή, πιο σωστά, νευρικούς και ανήσυχους;
Ασφαλιστικά προγράμματα σταθερής προσόδου
Η χρηματοοικονομική μηχανική μπορεί, πάντως, να βοηθήσει. Υπάρχουν προϊόντα που επιτρέπουν στους ανθρώπους να απολαμβάνουν μεγαλύτερο ποσοστό των αποταμιεύσεων που πραγματοποίησαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους χωρίς να χρειάζεται να ανησυχούν για την εξάντληση των χρημάτων λόγω απρόβλεπτων συνθηκών, όπως έξοδα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή η περίπτωση να ζήσουν... πολύ μετά τα 100 τους χρόνια.
Ένα τέτοιο προϊόν είναι η ασφάλιση μακροχρόνιας περίθαλψης, η οποία καλύπτει γηροκομεία και φροντίδα στο σπίτι. Εάν έχει κανείς μια τέτοια κάλυψη, δεν χρειάζεται να βάλει στην άκρη ένα υπερβολικά μεγάλο μέρος των αποταμιεύσεών του έναντι του κινδύνου μακροχρόνιας ασθένειας ή ανικανότητας λόγω γήρατος. Μπορεί να ξοδέψει τα χρήματά του σε πιο διασκεδαστικά πράγματα, όπως δώρα γενεθλίων για τα εγγόνια του.
Ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο σταθερής προσόδου με κάποιον αξιόπιστο οργανισμό θα εξυπηρετούσε τον ίδιο σκοπό. Όπως συμβαίνει και με τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση, τα προγράμματα σταθερής μηνιαίας προσόδου σάς πληρώνουν για όσο ζείτε κι έτσι σας απαλλάσσουν από την ανάγκη να αποταμιεύετε συνεχώς χρήματα έναντι του "κινδύνου" να βρεθείτε στα 105 σας χωρίς πόρους. Σας επιτρέπουν, έτσι, να ξοδεύετε μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας σας και να εξακολουθείτε να αισθάνεστε ασφαλείς για το μέλλον.
Ένας λόγος για τον οποίο τα παραδοσιακά προγράμματα σταθερής προσόδου −γνωστά ως άμεσες πρόσοδοι με premium− δεν είναι πιο δημοφιλή είναι ότι πρέπει να καταβάλει κανείς ένα μεγάλο μέρος των αποταμιεύσεών του μονομιάς στην αρχή προκειμένου να αρχίσει να λαμβάνει αυτό το εγγυημένο μηνιαίο ποσό για το υπόλοιπο της ζωής του. Ακόμα κι αν η αντιστάθμιση αυτή είναι συμφέρουσα, η αρχική δαπάνη είναι δύσκολη για πολλούς ανθρώπους − βιώνεται ως απώλεια.
Ο Wade Pfau, καθηγητής συνταξιοδοτικής εισοδηματικής στο Αμερικανικό Κολέγιο Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών, αναφέρει ότι μερικοί από τους ανθρώπους που απάντησαν στην έρευνα του EBRI ότι η αποταμίευση τους κάνει ευτυχισμένους πιθανόν να μιλούσαν υποθετικά, σε μια λογική "εάν έκανα πράγματι αποταμίευση, θα ένιωθα εξαιρετικά". Είναι αδιαμφισβήτητο, ωστόσο, ότι πολλοί Αμερικανοί ξοδεύουν ελάχιστα χρήματα αφού εγκαταλείψουν τον εργασιακό τους βίο.
Πηγή: capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου